Zaman Yanığı

şiir- Ahmet Bozkuş

Evvel zaman içinde bir kulmuşum

 

Bir sabah sırtımda bir yük bulmuşum

Bir yanmışım bir sönmüşüm

Bir ömür yol gidip başa dönmüşüm

Dün diye bir derdim var benim

Bin günümü yer bir oturuşta

Alırım veririm kendi canımdan

Borçluyum, suçluyum, kaçağım hatta

Kantarı bozuk bu yalan hayatta

Acımı dindirsin diye sürdüğüm

Merhemler çalmış dermanımı dizimden

Gölgem bile gelmemiş benim izimden

Yalnızlığım diner yalnız aynada

Hüznümün telifi bana aittir

Biricik servetim ahir zamanda

Kendine faydasız garip ümittir

Yüzümde büyüyen zaman yanığı

İçimde kanayan ölüm çığlığı

Yakamı toplayan son ayrılığı

Gördüm de anladım halim nicedir

Dedemin beşiğini sallar iken ben

Mezar taşımı yontarmış dedem

Gökten düşen üç elma

Birbirine…

Benim bahtıma, ateş düşmüş.

Şiir- Ahmet Bozuş / Fotoğraf- Gülizar Baki