Mağlup

şiir- Ahmet Bozkuş

Seyre çıkmıştı adam ömrünün enkazını

Elinde kalanları bırakmıştı zamana

Ve elinde kalan yalnız geçmiş zaman olmuştu

Hayal ile gerçeğin kördüğüm olduğu

Kum saatlerine denizlerin dolduğu

Dağların güneşin ardında kaybolduğu

Bir yerdeydi, bir şeydeydi, sanki efsaneydi

Peşinden koşa koşa ayaklarını eskittiği

Ellerinde nasır, boğazında düğüm,

Gözlerinde heves…

Yolları tükettiği

O rüya da neydi?

Solgun bir ağaç gördü, aynaya bakmış gibi.

Uçamayan bir kuş, kimliğini çalmış.

Kuru bir nehir, ta kendisiymiş.

Yalanmış, dolanmış, masalmış, inanmış her nasılsa

Ne olurdu şimdi her şey baştan sayılsa

Olmaz ki!

Parmağına batırdı, kalbindeki kırığı

Acıdı canı, anladı, zaman şimdiki zamandı.

Son bir söz kalmıştı dudağında adamın

Yalnızdı, söylese de duyan olmazdı.

Bıraktı kelimeyi sözün bittiği yere

İhtiyacı olan birisi kullansın diye.

Şiir- Ahmet Bozkuş

fotoğraf- Halit Ömer Camcı