Döngü
şiir- Erdal Dizman
Sıkıldım döngüden; yat – kalk asker gibi
Yok silah, yok kurşun
Çektiğim angarya; nefes al – ver insan gibi
Yok canım, yok kanım.
Kafam şişti gürültüden; tak – tuk iner çekiç gibi
Yok ahenk, yok melodi
Kaçtım kalabalıktan; tıkış – tıkış balık istifi
Yok sessizlik, yok dinginlik
Geldim görünmeden; vın – vın çığlık gibi
Yok zaman, yok mekan
Döndüm renkten renge; siyah – beyaz film gibi
Yok gökkuşağı, yok pastel boya
Sevdim sezdirmede ; hey – hey bayram gibi
Yok başı, yok sonu
Damladım gözyaşından; pıt – pıt aşk gibi
Yok derya, yok deniz
Söndüm küllenmeden; cos – cos duman gibi
Yok demlenmek, yok pişmek
Öldüm gömülmeden; pat – küt düşer gibi
Yok sesin, yok kokun
Ayrıldım bir elveda demeden; ah – vah yas tutar gibi
Yok dönüş, yok görüş
Kelepçeler aman vermeden; zangır – zangır titrer gibi
Yok vuslat, yok evim
Şiir- Erdal Dizman
fotoğraf- Gülizar Baki