Kantaron Çiçeği

şiir – Şule Yusuf

İlk çıkınca dışarı,

Soluksuz kalıncaya kadar koşmak istiyorum.

Bir avuç toprak alıp koklamak,

Bir ağaca sarılmak…

Sarı kantaronları görmek,

Ağlaya ağlaya dokunmak…

Ama bu defa koparmak istemiyorum

Dalında kalsınlar bu yaz

Ölüm tüm dertleri bitirdi

Meleklerin şifaya ihtiyacı olur mu hiç!

Papatyadan taçlar yapmak istiyorum

Onun başında taçlanamasa da…

Dünyayı gezmek,

sıcacık kumlarda onun gibi uzun uzun yatmak istiyorum

Tenim kömür karası olana dek.

Sık sık acıkmak istiyorum ve susamak

Bu kısık sesim onun gibi patlasın kulaklarda istiyorum

Yaşatamadığımız tüm yaşamları onlar adına yaşamak…

Üsküdar’a uzanmak, Salacak’ta yürümek

Marketlerin tüm ıvır zıvır reyonlarındaki

en sıra dışı olanları bulup almak

O diye,

Onun gibi heyecanla çocuklarla paylaşmak…

Sevmiyorum, sevmiyorum onsuz onun sevdiklerini yapmayı

İşte itiraf ediyorum!

Onsuz, onun gibi olmuyor!

Ama onunla yaşar gibi yaşamaya devam edeceğim,

biliyorum

Nefes almak kıymetli,

biliyorum

Yaşamak….

Unutmuşum nasıldı sahi evlatsız yaşamak.

Fotoğraf – Serkan Öztürk