Uzaktaki Dağ

Şiir – Ahmet Bozkuş

Uzağına düşmüş bir dağ gibiyim,

Bütün öksüz feryatların sahibiyim.

Kuş uçmaz, kervan geçmez

Bir yerdeyim ama

Kuytu köşelerden, gizli sitemler

Cama çarpan kuşlar gibi

Vurur bağrıma.

Bilirim her gece kaç şehirde,

Kaç göz sessizce bakar semaya.

Bilirim yanan ormanlar gibi

Kaç ırmak o gözlerden başlar akmaya.

Göklere varmadan evvel kahırlar,

Bir çığ olur da düşer sineme.

Bende tamam olur niyaz cümlesi,

Bin yara açar taştan dilime.

Bundandır sırtımda büyüyen nasır,

Bundandır türkülere kafiye olmam,

Nasıl bir yük imiş öğrendim bu sır,

Bundandır hep böyle uzakta kalmam.

Kırılmış kalplerin bana verdiği

Emaneti, yalnız verdim rüzgâra.

Bulutlar nicedir döktü içini,

Döktü de dinmedi bu kadim yara.

Uzağına düşmüş bir dağ bil beni,

Kopar feryadını, sapla bağrıma!

Yüzüme haykır bütün derdini,

Sakınma, düşünme, gitsin ağrıma.

Dağ olmayı isteyen bendim.

Bir öksüz çocuğun bakışındaki

Kuş ürkütmeyen seste tükendim.

Şiir – Ahmet Bozkuş

Fotoğraf – Tobias Bjørkli