Kuyu

Şiir – Erdal Dizman

Kuyudayım ne gelen var ne giden

Kendi sesimden ürküp sinen,

Gözlerime telaşla bakan; ben

Kapatınca can kapısını; sulara düşen; sen!

 

Yusuf’la aydınlanan kervanlar

Musa büyüten firavunlar

Çok geride kaldı, beklenen yolcular

Balığın karnında bekleşen Yunuslar

Yalnızım, sade bekliyorum, hep bekliyorum, ben bekliyorum ..

 

İpine sarılıp, kurumuş dudaklarını

Sulamayı kurtuluş sayan; ben

Yalvarırım kuyuma misafir, canıma nefes ol; sen!

Yüzünde ay, saçlarında yıldızla.

Eylül 2020 

Şiir – Erdal Dizman