Engellerim Acılarım Sevgim

Şiir: Sümeyra Çağlayan

Engellerim var,

Duvarlarım bazen de göğe ulaşan çitlerim,

Hepsini ellerimle yaptım.

İtina ile sıra sıra, boy boy, dizdim yürüdüğüm yollara.

Sanki ellerim benden habersiz ağlar ördü,

Uçsuz bucaksız ufkuma

Ayağıma bağ yaptım tozu toprağı, bir avuç suyu

Küçücük çakıl taşlarını, anlamsız bakışları

Kimini de en sevdiklerim yerleştirdi yüreğimin kıvrımlarına.

İşte tam da bu yüzden

Kimseyi yeterince sevemedim ben,

Ne onlar gibi oldum, ne de olmak istedim.

Sözleşmiş gibi dizildiler önüme Çin Seddi misali,

Aşamadım engelleri,

Saçlarımı rüzgarda savuramadım,

Ayaklarımı patikalarda kanatamadım,

Delice koşamadım,

Nefessiz kalmaktan korktum en çok.

Yürürken ıssız yollarda aheste,

Gözlerimi ışığa kilitlemek istedim

Yüreğimin anahtarlarını Karun’un develeri götürsün,

Hiç bilmediğim çöl kumlarında yitiklere karışsın.

Bulamasın hiç kimse

İşte böyle biçareyken ben

Hep bir bahanem vardı yapmak istediklerim için.

Yaralarıma sığındım en usta mazoşistler gibi

Acı çekmeyi marifet bildim

Kederime anlam yüklemeyi bilemedim

Izdırabımı sevmek sandım

Seviyorum derken üzüldüğüm her anı, sevgiye atfettim

En çok bildiğim şeyi yıllarca, hep ustaca yaptım

Aşılmaz duvarlar örüp setler çektim etrafıma

Bilmem gereken tek şey vardı aslında

Yaşamak bir sanattır,

Acı çekmek de sevmek de bana ait

Kabullenmek yetecekti belki de

Engellerim, acılarım, sevgim

Hepsi de sadece benim..