Karanfil Yalnızlığı

Şiir: Ahmet Bozkuş

Bir yalnız karanfilsin

Bir soğuk balkonda

Katranlar, kavaklar ve çınarlar seni nerden bilsin

Sonsuz hayaller kurmuşsun hapsolduğun saksıda

Oraya ait değilsin

Bir dileğin varmış

Ansızın bir yağmur gelsin

Üstündeki kederi silsin

Hür bir rüzgâr talihini değiştirsin

Derdine tercüman bulamayacaksın şu hayatta

Dünyadaki en yabancı dilsin

Bir gece uykudayken ormanlar

Sırlarını vermek için yıldızlar

Sana eğilsin

Böyle yaşamaktan da çok kurumayı istemişsin

Ama işte bak bir başka balkonda

Bir başka karanfil

Sana bakarak tutunmuş umuda

Tek başına değilsin

Yıldızların söylediği sırrı saklama daha fazla

Sen bir yalnız karanfilsin

Yalnız yaşar ama yalnız ölemez karanfiller

Sen bükersen boynunu

Eğilirsen toprağa

Vazgeçersen yaşamaktan

Birbirinden habersiz çok uzak balkonlarda

Yapayalnız karanfiller bakamazlar güneşe

Sen o balkonda bir başına

Bin karanfilin umuduna dahilsin

Hayalini kur, umudunu sev,

İçinden bir hayat tut

Baharı bekleme, kendin bir bahar ol

Yalnızlığı, özgürlük bil

Sen, yalnız ve kırgın karanfil

Ellerinde büyüsün hayali tohumların

Kokunu sakla hak eden kuşlara

Ve kendini çok da kaptırma bu uzun susuşlara

Senin şarkın başlayacak bir gün

Böyle beklemeye mahkûm değilsin

Sen bir özgür karanfilsin

Bir soğuk balkonda

Bir çatlak saksıda

Kahır basmış havalarda

Bin karanfilin umuduna dahilsin!