Tütüne Sarılmış Aşk

Şiir: Ahmet Bozkuş

Tütüne sarılmış uyurdu

Dut ağacı altında

Gözünü üstüne devirmiş

Bulutlara aldırmadan

Cebinde bir otuz üçlük

Kasketinde güneş izi

Uzun bir hava düşerdi diline

Duman kaplanan yüce dağlar üstüne

Aşktan bahsetmek ayıptı

Âşık olmak değil

Seviyorum demek garipti

Sevmek değil

Atının terkisinde hep

İsimsiz, resimsiz bir umut

Sarılırdı sırtına

Sırtında sabır ipinin kertiği

Acımazdı alnının teriyle sardığı yara

Sıtma gibi tutardı efkâr güneş altında

Gündüzün ortasında kararırdı gözleri

Ne çam kokusu iyi ederdi ne kekik

Demli çayı da vardı üstelik

Ama bu efkâr, düğümdü boğazında kör

Ben diyemem sana bu içimdekini

Bir dağ aralığından bak da gör

Âşık olmak ayıp değil

Bahsetmedikten sonra

Sevmenin yok bir mahzuru

Söylemedikten sonra

Dilini tutardı da gözüne geçmezdi sözü

İşte bundandı yerde olması hep

Bu ne ağır sebep!

Atının terkisinde eskiyen şu umut

O da olmasa yollara sövecekti kafiyesiz

Başının üstünde gezinen şu bulut

O da olmasa okuyacaktı laneti sebepsiz

Yorgunluğu dizlerine değil gözlerine sormalı

Yollara hep o düştü ayaklarından evvel

Ey ismini söylemek ayıp olan

“Ölürsem üstüme sen gel”

Ateşe verdi bir sabah türküleri

Yanık ağıt kokusu yaktı genzini yaylanın

Tuttu dilini

Yiğitliğin şanındandı beklemek

Seviyorum demek ayıplanmayana dek

Bir süslü mendilin içine sakladı yüreğini

Yol büyüdü gözünde

Gözüne çığ düştü

Dut ağacı altında…