Susuz

Şiir: Rasih Yılmaz

      Sen, sonbahara taşınan yaprak;

               uzaklaşır sadece,

dalından koşarak!

      Tutabilir miyim gözlerini,

ellerim güz soğukluğunda!

                                       Toprak,

                                             Su’suz,

                                                      ıslak…

Günahlarımın kederi;

                        ‘gel’ dedim gittin!

                                             Ağır ağır;

                                                      yorgun,

                                                            kurak…

Karışır sonbahar küllerine;

            tozlu rüyalar,

anne çığlığı!

                                                Gözlerin;

                                                            garîp,

                                                                 tutsak…

Sol tarafım,

      yüreğimin tam ortası,

            yok olmak istediğim yer;

                                             düşeceğim!

 Çoktandır çelme takacağını bilirim;

                                                      Şeytan…

      Çatlar an,

            boşalır zincirlerinden karabasan;

                                                iner gözlerime!

            İyi saatlerde silinir rüyalar;

                                                büyülü sis,

                                                      dar uykular,

                                                            ‘su’suz nefes…

            Gece yine gelecek;

                     sakınırım uykuları çağırmaktan…

                                           Bilirim, ölmem için uyanık olmam gerek!