İncinenler

şiir- Berika Kurt

fotoğraf- Daria Sannikova

Biliyor musun acımadan incittiler beni

Yemyeşil bir ağaçken kırdılar dallarımı

Annemin şen sesi dallarda şakırdar

Babamın elleri çiçek açtırırdı

İncindim ah ne çok diyemedim kimselere

Oysa kirpiklerime salıncak kurmak

Kendi göğsümde uyuyup uyanmak

Saçlarımı rüzgârda dağıtmak isterdim

Coğrafyanın kader olduğu bir yana

Kadın olmak da kadermiş buralarda

Ki kadın topraktır insanlar yetişir verimli ovasında

Ak göğsünden akar da şifalı sular can verir bir cana

Öpsen boynundan, filizlenir çiçekler

Gerdanında gülizar ellerinde lalezar

Yanaklarında ise nergisler açar

Ve kadın bahçedir sunar renklerin en şahanesini

Mesela mor en sevdiğim renkti benim

Acemi bir bahçıvan tarumar edene dek bahçemi

Tanrı’nın tüm güzellikleri toplanmıştı kadında

Dünyadaki yansımasıydı O’nun

Ne vakit incinse bir kadın

Delinir de gök, hiddetlenip Tanrı boğardı bütün âlemi.

şiir- Berika Kurt