Bilmem ki Ne Gördü?

Şiir – Zeynep Gür

Fotoğraf – Miray Bostancı

Raif yürüdü bir gece

Bilmeden kendini öldürecek sevgiliye

Baktı Kürk Mantolu Madonna resmine

Zaman durdu öylece

Bilmem ki ne gördü

Benim sende gördüklerimi

O sevdiğinde gördü mü

 

  Elimde bir tek fotoğrafın

Ağacın yeşilini gözünde seyrediyorum

Toprağı teninde kokluyorum

Bakışınla Akdeniz’in sularında yüzüyorum

Saçlarını benimki gibi uzatmışsın

Ellerini saçlarımda hissediyorum

 

  Ah o tatlı dilin

Bir demlik çayın yetmediği muhabbetin

Sen anlattın diye sevdim tüm öykülerini

Altınoluk’ta balık tutuşunu sevdim

Edremit’te pazarcı oluşunu

Antalya’da öğretmen oluşunu sevdim

Bilmem ki Raif ne gördü

Ben sende sevda görüyorum

Seninle dünyayı seviyorum

 

  Kırışmış yer yer

Bakmaya doyamadığım yüzün

Gülüşlerimiz geliyor aklıma

Öyle delice ve öylesine bizce

Beraber yaşlanacaktık

Kimi zaman gülüp kimi zaman ağlayarak

Bilecektim her kırışıklığının anısını

Ağaracaktı saçlarımız

Birkaç dakika geç kaldığında nazlanacaktım

Hastalandığımda dizinde sızlanacak

Sevginle iyileşecektim

Bir fotoğrafa bakarak değil

Seninle yaşlanacaktım

 

      Üşüyorum şimdi

                 Ellerinin yokluğunda

Şiir – Zeynep Gür