Mahpus

Şiir – Sümeyra Çağlayan

Fotoğraf – Sinitta Leunen

Tel örgüden iki kanat,

Toz toprak yok,

Sadece beton ve taş.

Altı üstü on beş adım,

Avlu mu? Yoksa tabut mu?

 

Yere serilmiş pörsümüş çul,

Kimi zaman yatak,

Kimi zaman sofra,

Çoğu zaman namazgâh.

Eller buz gibi, duvarlar siyah,

Pencereler yok,

Kapılar sur.

Kokuşmuş koridor,

Kirli ayna,

Ve kapanmayan musluk.

 

Akıllarda tek soru,

Gönlünün ışığı sönen insanın,

Gözü ne zaman aydınlanacak?

Zeytin çekirdeği olmuş tespih,

Boncuklar konuşur, kitaplar susar.

Belki de en çok gözler konuşur,

İnsanlar susar.

Susmasın da ne yapsın,

Nasıl anlatılır masuma,

Bu kat kat duvar.

Yürüsün mü? Koşsun mu?

Bilemez.

Koşsa çarpar,

Yürüse olmaz,

Kalbi yokluklara mahpus… 

Şiir – Sümeyra Çağlayan