Cambaz

Şiir: Feyza Yılmaz

 

 

Bir derdim var

anlatamadığım

kelimelerle boğazıma dizilir

Yutamam

kusamadığım hislerimi

 

Bir derdim var

unutamadığım

kalbimin hapsine mecbur tezkeresi

Çığlıklarımın

kağıda düşen mürekkebinde

boyanır

 

 

Kalemin ucunda sivrilen

kurşundan tanırım kederimi

yazarken ellerime sıçrayan

Acının kömür rengi

kalbimin ritmini resmeden hüzün

fısıltısıdır

 

 

Kahvenin geçişken kokusundaki

yapışkan özlem doldurur

tüm alemi

bir zelzeleyle

kıskıvrak yakalar

hiçlik.

 

 

Fayların uzandığı ipte cambazın

celladını koparır

incinen ayak bilekleri

Yine de dayanamaz

yürümeye

arafa gömülmüş bedeni

 

 

Durup dururken firakta

saklanır vakitsizce

aklanmayı beklerken

Toprakta katlanmanın ıslak hüznü

yeşertir hücreleri

 

 

Gardiyanların

uğramayı unuttuğu yalnızlık

yazısında alnının

kırışmış kederinde damarları çatlar

Gık demez.

Olmak

işidir cambazın.