Ağlayan Dalyanlar

Şiir: Zehra Erten

Dalyanlarda  ağlayan ağlar gibi 

Bıraktım umutlarımı sularda

Az sonra çekecekler nasılsa kıyıya.

Martıların cümbüşü karışacak

Balıkların hüzünlü vedasına.

Gecenin karanlığında başlayan serüvenim

Son bulacak bir gün doğumunda.

Gün doğumu

Bir devri güneşin dünyada,

Gün doğumu

Bir kelebeğin ömrü kozasından sonra.

Gün doğumu işte bir gün hayatımızda…

Geçip gitmesi için başladığımız,

Tulunun kızıllığında

Gurubun efsununu aradığımız,

Binbir türlü hayaller yüklediğimiz sırtına.

Ne kolay harcanıyor gün doğumları,

Ne kolay kucaklanıyor gün batımları.

Bir hastanın yorgun gözlerinden sormalı,

Nasıl kavuşur güne, gecenin siyahı

Duyulur dalgalardan yürek ahı

Dalyanlarda ağlar da durur hüzünlerim ağlar gibi,

Az sonra hayatları değişecek balıkların

Pırıltılı çırpınışları gibi.

Nasıl bir denge bu?

Hüzünlerin sarmaladığı hayatlar

Kuşatır da hepimizi,

Hiç oralı olmama yarışında geçmekti tek derdimiz birbirimizi.

Dalyanlarda çekilen ağlar diyordum

Gülmeyi unutmuş da hep ağlar gibi.

Sonbaharın serin bereketi,

Güz yapraklarının ateşin güzelliği,

Ve bir sevdanın karalara bürünmesi.

Hatıraların alması tozlu raflarda yerini.

Salaş bir balıkçı kulübesinde,

Isıtması insanın içini

Bir çay içimi.

Ve özlemesi gözün gönülle birlikte mavi derinlikleri.

Ağlayan ağlar gibi dalyanlardaki..

Boşluğa düşmesi, tökezlemesi insanın,

Yudum yudum içmesi çaresizliği.

İnsan işte acıları köpük olur vurur da sahile,

Boğazında düğüm olur memleket hasreti.

İncinir teni

Teninden özge yüreği

Başlar sağanak hasreti yağmurlar,

Eşlik eder

Gönülden gözedir bu kez yaşlar.

İsyanlarım ıslanır sırılsıklam canımla,

Dalyanlarda bu kez yüreğim takılır ağlara.

Her gurupta yangın yerine döner Beykoz’da sular,

Vurgun yemiş gönlüm uzaklarda

Yanar da yanar.

Anlatsam ah derdimi gecelere,

Yıldızlar dökülüyor saçlarımdan hece hece,

Damla damla her gece.

Dalyanlarda ağlayan ağlardı özlemlerim,

Ve ah nerede hani dayadığım sırtımı

Mavi çocukluk günlerim.

Şiir: Zehra Erten