Masada Kalan Hayal

Şiir: Ahmet Bozkuş

Fotoğraf: Kübra Arslaner

Orada yalnız bir masada

Terkedilmiş bir hayal

Fincanda kahve soğumuş, bardakta çay

Gelmiş geçmiş üstünden kırk dolunay

Biraz mesafe girmiş araya

Bir ömür kadar

Camda aksimiz kalmış, rüzgârda düşümüz

Hüzne batmış sonbaharda son gülüşümüz

Sen bir şiir okumuşsun gözlerini kapatıp

Ben bir hayal kurmuşum içine seni katıp

Hayalimiz hatıra olmuş

Umudumuz kayıp…

Gün doğmuş kedilere

Sıcaklığına sığınmışlar minderin

Farkına bile varmamışlar bizden kalan kederin

Bir hayra vesile olmuş yokluğumuz

Dizinden yaralanmış kirli çocukluğumuz

Öyle ani kalkmışız ki düşmüş cebimizden hüznümüz

Ne de iyi etmişiz gülerken yüzümüz

Bakarak birbirimize

O an hatıra kalmış bizden kendimize

Hep böyle hatırlarız, neşeli, kaygısız, sersem

Bir gri gök altında canımı versem

Değerdi her anına ikimizin yan yana

Yürüyüşü o sakin denizden yana

Gülümseriz zamansız ve yersiz gömülürken tasaya

Rastlar uğrayanlar bir gün o masaya

Camlarda bir sır gibi gezinir hayalimiz

Son kez o masada oturmuştuk ikimiz