Yoruldum

Şiir: Zeynep Gür

Biliyor musun

Çok yoruldum

Çamaşır, bulaşık değil sebebi

Beni insanlar yordu

Bakışlar yordu

Kendini bilmezler yordu beni

Bir evin yükünden ağırdır bazen sözler

Taş taşıyabilir omuzlar

Ama kin dolu gözlerin yükü ağırdır

Birinin karısı olurum

Bir diğerinin kızı, kardeşi ya da arkadaşı

Koştururum bir ömür

Yormaz sorumluluklar beni

Bulamadığım bir parça sevgidir

Savrulduğum gönüllerde

Zor değil anayı babayı yarı terk edip gitmek

Arkama döndüğümde ağlayacak bir dostum yoksa

Bilmediğim diller arasında dilsizliğim yıkmaz beni

Vatanımda dilsizliğim gibi

Yormaz beni yokuşlu yollar

Her derdimi yokuşa sürenlerin yanında

Ak düşmüş saçlarım bükülmüş belim

Yormaz beni yaşlanırken bedenim

Yüreğimin yorgunluğudur

Dostum dolu

Babam kırağı yağdırdı

Sulasa da anam ne fayda

Ürünler ziyan oldu

Yormadı beni hayat

Kıskançlar kadar

Ne farkın var benden diyerek

Göz dikmiş bir lokma ekmeğime

Çalışarak yorulmadım

Hakkım olanı yaşarken

Yoruldum

Yaşama ihtimalime göz dikmişlerden yoruldum

Şiir: Zeynep Gür