Rüzgarın Sırtında Bir Çocuk

Şiir: Tülin Çebi

Ellerine rüzgar değmiş anne

Durma, çağır yüzümü

Rüyana geleyim bir gece ansızın

Serin bir bahar akşamı gibi evimize

Aç pencereni

Çağır yine beni eskisi gibi

Oyunun en güzel yerinde

Unut gittiğimi uzaklara

Unut dönmediğimi

Bir seslen Sen

Aç pencereni

Rüzgarlarla girerim belki içeri anne

Otururum dizlerinin dibine

Mutfağında aynı çay kokusu

Yüzünde hiç değişmemiş gülüşünle

Özlemişim seni anne

Bir çay içelim

Öyle sen anlat ben dinleyeyim bu sefer

Ve rüyalarda hiç konuşmayan  dervişler gibi

Seyredeyim sadece yüzünü

Ben konuşamam anne bilirsin

Ağlarken hiç konuşamam

Konuşturma bugün beni anne

Ellerime saplanmış dikenler

Kanatıyorken hala

Ağlamadan anlatamam

Bırak çayının deminde dağılsın bulutlarım

Ellerin saçlarımın arasında dolaşsın

Tam da en güzel yerindeyken bu rüyanın

Gölgemi alıp bir rüzgar

Yavaş yavaş uzaklaşsın….

Sonra rüzgarlara sor beni anne

Nefesine ayrılık saklanmış rüzgarlara

Sar rüzgarlara hasretini

Koy hasretimi üstüne

Savur ellerinle gökyüzüne

Aramıza girdiyse uçsuz bucaksız bu yollar

Seni ancak gökyüzü anlar anne

Beni rüzgarlar….

Şiir- Tülin Çebi