Evsizler

Şiir: Feyza Yılmaz

Sessizliği delen dilsiz bir fısıltı duyuldu evde

Koridordan geçen uzun ince halının üstünde

basılıp geçilen alelade bir nakış

sandılar, ya yerine aşık ya meczup

                  kafayı kalbe götürüp

                      bakamadılar suretine.

 

Yalın ayaklar çiğnedikçe yumuşadı dikenleri

Eskidikçe yıllandı, hatıraların rengine boyandı

Selamet bekler gibi pusudaydı gözleri

Sorsan ne çabuk anlatır asırlık derdini

            gemiyi terke cesaret edip

                                girmediler denize.

 

Ne vakit uyumsuz mozaiklerle doldu evler

Sürmeli kapılar açıldı, vaki buldu emrihak

Mana tükendi ve sustu inleyen plak

Çaylar çorbalar taşınan kilimler soldu,

                     tükenmiş bahta acıyıp

                             nefessiz kaldı perdeler.

 

Delirmiş kadim dillerin lanetinden korktu göz

Akılları yutan kem hecelerden açıldı söz

Çetin bir fırtına koptu dağların ardında

Kulakları tıkayıp dinlediler mahkemeyi

                      birinci sayfaya sığdırıp

                            gizlediler kış kıyameti.

 

Demokles’in kalemiyle mühürlendi kapılar,

Gönüller evsiz, fikirler yurtsuz kaldılar

Arzın kubbesi düzmeceyle çöküp parçalandı,

Velveleyi duyan ölüler göğe kalkacak oldu da

                                      mezar taşının ruhuna

                                               ağıt yakıp sustular.

 

Evler yurtlara, yurtlar dünyaya karıştı,

Halılar toprağa, avizeler güneşe dönüştü,

Yıkılan duvarlar uzak bulutlara kavuştu,

Evsizler toz olup dünyayı dolaştı da

                   abes bir yalan kokusu

                                       zihinlere karıştı.

 

Düştü sokaklara afyonu patlamamış çocuklar

Alegorik bilmeceye bakılan şu iki sırlı aynalar!

Konuşurken yüz düşer, sanki tutuklanır

Göçmenleri alıkoyan bir hükümsüz eşkıyadır

              Aynadaki evsizler cama asılsa bile

                              adem görmez, aleme ayandır.

Şiir: Feyza Yılmaz