Ömür Dediğin

Şiir: Hatice Can

Kadın aynaya baktı

Bir su kenarında ilk defa aksini gören

Havva kadar şaşkındı.

Dalgalanmıyordu artık kumral saçları

Rüzgarları düşündü

Esip giden gençliğini

Bir rüyadan uyanır gibiydi

Yılları yüzünde okudu kadın

Göz kenarlarında gördü geçen zamanı

 

Erkek aynaya baktı

Uzun bir gurbetin vuslatında

Serpilmiş çocuklarını gören

Baba kadar  şaşkındı.

Şakaklarının ardına saklanmıştı

Ağarmış saçları

Demiri eriten çakır gözlerindeki

Işığı aradı, bulamadı

Küçülmüş alnında gördü geçen zamanı

 

Kadın erkeğe baktı

Gözlerinin içine

Bir görünüp bir kayboluyordu

Yirmili yaşları

Eteklerinde bahar çiçekleri

Süzüldü zamanın içinden

Nazlı bedeni.

Sol yanında bir sıcaklık hissetti

 

Erkek kadına baktı

Gözlerinin içine

Dimdik ayakta duruyordu

Delikanlı çağları

Devleri yenen bir pehlivan edasıyla

Alev alev gözleri.

Derinlerde bir yerlerde bir yanardağ hissetti

 

Erkek ve kadın birbirine  baktı

Yorgundular

Aynı anda huzurlu

Yüzlerindeki çizgiler kadar yolları aşmışlardı beraber

Zayıf bedenleri güçlükle duruyordu ayakta

Tekleyen kalplerine inat, sıcaktı sol yanları

Oturup anılarla katmanlanmış bir tepenin üstüne

Son bir kez

Ömür dediğinin seyrine daldılar…

Şiir: Hatice Can