Yorgun

Şiir: Hakan Yiğit

Fotoğraf: Elia Pellegrini

Sen yorgundun ya

Herkesi yorgun sanırdım ben

 

Dünya dönmekten yorulmuş sanırdım

Kalın bir toz tabakası sanki

                                      dokunsam izi kalacak yalnızlıkların

Dedim ki sana, zaman kanatsız bir kuştur

Mavi bir kıvılcım gibi düşer denize, dedim.

Bulutlar erken göçer.

Sonra ağaç agaca küser mi hiç dedim.

Sen yorgun değilsin seninki düş kırığı.

Döndüm, yüzüne dedim ki yorgunluk bu olmalı;

Alevden artan kül, yeniden ekilen toprak

Cama düşen gölgede açan gül

Dinmeyen ağustos böceği sesi

Döndüm, duvardaki yüzüme dedim.

 

Sen yorgundun ya

Ben herkesi her şeyi yorgun sanırdım.

 

Özledim desem

Nice yorgun sözcüklerle dolardı içim

Sen onların ötesindesin

Tutuşmuş karanfillerden ne kaldıysa

Onunla yaşadım

Yorgunluk bu olmalı dedim.

Şiir: Hakan Yiğit