Demir

Şiir: İsmail Kaynar

Her sabah avuç avuç öfke

Her akşam öbek öbek kahır

Duman gibi tüter tutuklu penceremin ateşinden

Gökyüzü mahkûm olmuş adımlarıma

Kuytular meraksız bakışlarıma kapalı

Ellerim telaşla bağrımda gezinmekte

Bütün zincirleri vurdular üzerime

Dişlerim kamaşıyor demir kokusundan

Yuttuğum her lokma katıksız demir

Eriyip damlıyor kabuk bağlamış yaralarıma

 

Demirden bir ağ kaplıyor özgürlüğümü

Yırtınıp çıkamıyorum zamanın kozasından

Kırıp geçirerek billur hayallerimi

Vursalar kapımı beklemediğim herkes

Alıp götürseler yokluğa umutlarımı

Yalnızlığım ürperir tek başına kalmaktan

Terk etmez beni kederim bir ömür boyu

 

Ne zaman içime bir hayal doğsa

Boğuyor idrakimi demirden bir okyanus

Bileklerim kızarıyor demir sesinden

Varlığımı yüklüyorum sıfırın cenderesine

Silmeye çalışıyorum paslı izlerini

Hiçbir teselliden anlamıyor kirlenen ruhum

Kurtaramıyor beni bu amansız kokudan

 

Avuçlarım yere dönük bedduam göğe çıkmıyor

Demirin kokusu bilekten çıkıyor yürekten çıkmıyor

Şiir: İsmail Kaynar