
Demir
Şiir: İsmail Kaynar
Her sabah avuç avuç öfke
Her akşam öbek öbek kahır
Duman gibi tüter tutuklu penceremin ateşinden
Gökyüzü mahkûm olmuş adımlarıma
Kuytular meraksız bakışlarıma kapalı
Ellerim telaşla bağrımda gezinmekte
Bütün zincirleri vurdular üzerime
Dişlerim kamaşıyor demir kokusundan
Yuttuğum her lokma katıksız demir
Eriyip damlıyor kabuk bağlamış yaralarıma
Demirden bir ağ kaplıyor özgürlüğümü
Yırtınıp çıkamıyorum zamanın kozasından
Kırıp geçirerek billur hayallerimi
Vursalar kapımı beklemediğim herkes
Alıp götürseler yokluğa umutlarımı
Yalnızlığım ürperir tek başına kalmaktan
Terk etmez beni kederim bir ömür boyu
Ne zaman içime bir hayal doğsa
Boğuyor idrakimi demirden bir okyanus
Bileklerim kızarıyor demir sesinden
Varlığımı yüklüyorum sıfırın cenderesine
Silmeye çalışıyorum paslı izlerini
Hiçbir teselliden anlamıyor kirlenen ruhum
Kurtaramıyor beni bu amansız kokudan
Avuçlarım yere dönük bedduam göğe çıkmıyor
Demirin kokusu bilekten çıkıyor yürekten çıkmıyor
Şiir: İsmail Kaynar