Soğuk Yalnızlık

Şiir: Ahmet Bozkuş

Fotoğraf: Yaroslav Shuraev

 

 

Güneşimiz battığında, doğmamıştın sen daha

Gözlerini açmamıştın, kapandığında sema

Öyle çok söylendi ki kahır yüklü elveda

Yüzümüzde nasır tuttu, kırk düğümlü muamma

 

Bakma!

Tükenmesin takatin.

Biz kuruttuk umut ırmağını

Yok senin kabahatin

Bizden sana kalan miras

Bu soğuk, bu büyük yalnızlık

Bu tesellisiz beyaz yas

Baharı küstüren biziz

Kuşları susturan biziz

Bize küskün gözlerinde kanayan deniz

 

Sen kırgın toprakların gün görmemiş kızı

Bundandır gözlerini esir aldı kırmızı

Duyarsan, mırıldan, nefes ver,

Yetim kalan şarkımızı…

 

Şimdi orada,

Senin kalbinden başka,

Kalmadı hayat taşıyan.

 

Sen yine de uyan

Güneşin bahanesi ol, doğmaya…

Ve yağmurun umudu ol, yağmaya…

 

Gemiler vurgun yedi,

Yüklenince bizdeki nedamet

Biz mağlup olduk kendimize,

Sen, bizi affet.

 

Kendi baharını bul

Kendi hayalini kur

Isıt, içinde doğduğun buzdağını

O toprak, görmedi çok zamandır

Bir kalbin, sevinçten ağladığını

 

Ve unut!

Bizi,

Mağlubiyetimizi…

 

Yeni bir hikâye yaz

Sonunda bahar, sonunda yaz

Ve bir düş besle göğüs kafesinde

Bitsin bizden kalan ayaz.

 

Şimdilik yaşa,

Orada bir hayat olsun, günahsız.

Biz bile görmedik bir gece, sabahsız…