Köprü
şiir- Emriye Yörük
Geçiyordum bir akşam üstü şehrinden.
Haberim yoktu güneşin batıp gittiğinden.
Zifiri karanlıktı yollar.
O yollar ki, gittikçe sabrı zorlar.
Göz gözü görmüyordu, elimde fener yoktu.
Nasırlaşmış gecenin zaten elemi çoktu.
Süzülüyordu bir ışık yalnız Nur-u Sema’dan.
Bir köprü bu batıda, kökü gelir doğudan.
Ben değildim geçen, köprü kayıyordu ayaklarımın altından.
Yazıyordu bahtıma belki kâlû beladan.
Hasretliklerim gelir miydi böyle aklıma?
Kor gibi düşmeseydin bu köprüde sadrıma.
Uzansam dokunacakmışım gibi.
Kahrı bile sevilen ah ne hoş bi sevgili…
Sana çıkan yollardan senden kaçıyorum şimdi.
Bu aklına tövbeli bilsen kaçıncı zifiri?
Esirgeme, yeşile boyasın dünyayı gülüşünün iklimi.
Kayıp giden yıldızlarda hala ellerinin izleri…
Dokunsan parlayacak, baksan güneş doğacak.
Ruhunu ektiğin sıladan umutlar toplanacak.
Savursan kendini yol olursun, kervan geçer üstünden
Bir köprüde sen olursun tarih seçer sözünden.
Bakıp ağaran saçlarına bizden geçti deme!
Başın sonunda değil, sonun başındayız belkide…
şiir- Emriye Yörük
