Umut Kesiği

Şiir: Ahmet Bozkuş

Saçlarına tutunmuş hüzün kurusu yaprak

Bir yaralı ağacı ardında bırakarak

Gurbet siyahı gözlerine

Gömülmüş bir ülke, göğünün yüzü çorak

İzi kalmış elinde tutunduğun umudun

Umut kesiği, ince, soğuk bir mavi

Havada bir keder var

Derdin en koyu hali

Hayalindeki dostlar, yalnızlığın ihlali

Bilirsin; ölüm daha mümkün hayattan

Daha mümkün bir dağın bir dağa kavuşması

Aynalara kazınmış bir gelinin siması

Düğün gibi, düğüm gibi, bir gönül muamması

Beyaz…

Ki siperdir gözyaşına ayrılık beyazı

Rüyanda ifşa olmuş, alnındaki ilk yazı

Evvelden, zamandan, topraktan, anadan

Bir ses gelir içine unutulmuş sıladan

Avucunda can verir hüsran sarısı kâğıt

Yazarsın kaleminde son kalan kelimeyi

Beklemiyordun belki böyle yarım gitmeyi

Hiç tatmadan ömründe bir güzeli sevmeyi

Ardında bir büyük miras bırakıyorsun

Varisi yok bu koyu sahipsiz yalnızlığın

Kuş kanatlarında titrer durur çığlığın

Deniz gören evlerin camlarında kırılır

Kırılır bu meçhul hayatın hikayesi

En güzeli yaşanmış meğerse ayrılığın

Saçlarına tutunan yaprağın hediyesi

Şiir ve Fotoğraf: Ahmet Bozkuş