Affet Beni Martı
Şiir: Ahmet Bozkuş Fotoğraf: Kübra Arslaner
Bir gemideymişim Dilimde mevsimin ilk şiiri Tepeme dikilmiş martının biri Çevir yüzünü de bir bak diyor Bir bak! Ardında kalmış hayalin şehri... Kuşun çığlıklarıyla kırıldı inadım Kuş kalbi kırarsam, kanar kanadım Simitler ona, ümitler bana Ben bir vazgeçenim, anlasana. O şehri ben kaç kez geride bıraktım Kapıldım nehirlere, uzağa aktım Öyle bir unuttum ki... Her gece yeniden Geliyor aklıma bilmem ki neden Hani bir yol vardı, uzun... Sonunda deniz. Kıyısında bulurduk hayalden bir iz Hani bir söz vardı, eski... İçinde sevda. On altısında bir çocuk, seviyor hala... Affet beni martı! O son bakışı atmayacaktım Bu mevsim pek iyi gelmedi bana Hayali son bir kez tatmayacaktım Bu gemi kaç yılda varır limana...
Aslen asabi, tercihen sempatik, şeklen kültürlü, mecburen duygusal, zihnen yorgun, hükmen mağlup… Yazarak hatırlıyor, unutmamak için not tutuyor. Hafızasını muhafaza ediyor.
