Hayaller Üşümesin

Şiir: Emriye Yörük

Fotoğraf: Danila Chertov

Ateştendi eller, suya değdi, su dondu…

Hep susardı dilleri konuştu, bülbül lal oldu.

Gölgesi düşmez yürüyünce,

var mıydı yok muydu?

Hatrı asılı kalmış komşunun vestiyerinde

Yarım kalmış kahvesinin soğudu telvesi de.

Uzun uzun yürüdü, yorgundu.

Kesilirken nefesi üfledi, nefes oldu.

Tam sona varmıştı ki yollar,

başa sardı kendini, son buldu.

Ayazda üşümez, ateşte pişmez,

Binbir renkten geçer de hiçbir renge değinmez.

Aynadandı gözleri, yansıdı, cismaniyeti kayboldu.

Kendi bile unutmuş, sorsa, cevaba mecal yoktu.

Aklı mezar sanki kalbini gömmüş,

Hisleriyle arasına ne düğümler örmüş.

Geçmişten mi, gelecekten miydi korkup kaçtığı,

Kalkan gibi sığındığı sabrının kesiği o, açık bırakıp kanattığı.

Bahardandı elleri, kışa değdi, kar üşüdü.

Su gibiydi gözleri, nehre aktı nehir kurudu.

Yağsa kurak basar gür ovalara.

Doğsa güneş gibi, sel olur terk ettiği ocaklara.

Koparma dur koparma! Ektiği tohumlarda özü kalsın,

Siner belki ervaha, toprağa kök’ün salsın.

Sükûttandı kıyafeti sustu, ten gömleğine kavuştu.

Bulut sandığı yüreği kustu, şerbetti zehir diye sunduğu.

Konuş desen konuşmaz, sussa hakikat susmaz.

Bir sırrı var derinde, taş üstüne taş koymaz.

Ortalık yangın yeri, ateş değil, yanan ateşten sıcak!

Anne şefkatinden bile çok sırt evirdiği kucak.

Poyraz eser elinden, tuttu, rüzgâr karla avundu.

Acı mıydı gerçeği yuttu, hayal-i zaman durdu.

Müjdeni mi istersin, sonunu mu düşlersin?

Ya da boşver söyleme!

Gerçekler soğuk eser, hayaller üşümesin…

Şiir: Emriye Yörük