Acı Sarmalı

Şiir: Sevde Budakçı

Fotoğraf: Ekrulila

Ben hüzün arsızıyım!

Sofralar kurarım günaşırı

Memleketimin hırçın kalmış sokaklarında.

Hasret türküsü söylerken masa başında 

Çocuklarımız sessiz  kalır, içi üşür…

Hiç üşümesin isterim kalpleri oysa.

O çocukların yüzlerinde, 

                     emanet gülüşleri.

Kimsesizliğine rehber olan sevinçleri,

               Küf içinde kalan düşleri 

                           kayboldu bir bir…

Özlediği dünler içinde, ne varsa

                yetim ve eksik…

Ben hüzün arsızıyım!

Doğduğum şehre bakarım günaşırı

Acı sarmalı yollarında…

İnsanlar gelip geçer,

Nerede olsa tanırım,

Yalnızlaşmış o insan kokusunu.

Duyarım bir adım geride,

Sınır boylarında  güz sancılarını.

O insanların bedenlerinde  

             dört duvar arasında

                      bir de soğuk taşlar…

Gözyaşları nişan oldu kirpikleriyle

Sevdaları saklı  sandıklar içinde,

Tozlu anılar gibi sahipsiz kaldı ne acı.

Dokunamadıkları ne varsa, her şeyde

                      el izleri eksik ve yetim.

Ben, sen, o…

Biz hüzün arsızıyız!

Yürüdüğümüz yollardan,

Büktüğünüz  mavilikler kalıyor geriye…