An’ı

Şiir: Hatice Can

Fotoğraf: Raphael Brasileiro

Yoruldun, dedi

Tuttu ellerimden 

Hayat akıyordu sızı sızı

Islak bir iz bırakarak

Ömrümün basamaklarından

Geride kalıyordu anlar 

Koşarken çıplak ayak ardından

Onlar hep geride 

Yoruldun, dedi

Tuttu bir ‘an’ı 

Ne tuhaf şeydi yaşanmışlık

Sadece kamburu kalmıştı 

Yol alırken yarın denen bilmeceye,

Bir de ayağıma takılan taşları

Anı dediğin sadece acıtan mı?

Buharlaşıp kaybolurken 

Pencerelerden gülümseyişim

Ve tek tek silinirken belleğimden

Çocukluğumun kokusu

Anı, sadece elemi kalan mı?

Yoruldun, dedi

Tuttu bulanık ve sisli geleceğimi

Puslu, kesif kaygılarım

Bir şeyler mırıldandı

Bırak, dedi 

Bırak, uçsunlar

Ellerim ısınırken avuçlarında

Kelebekler kanatlandı,

Gökkuşağı renginde hayallerim.

Ümit dediğin 

Nefes kadar kadimdi

Yoruldun, dedi 

Tuttu önümüzde beliren mevsimi

Gök mavi, mevsimlerden bahardı.