İkinci Uyku

Şiir: Hakan Yiğit

Fotoğraf: Fatih Doğrul

İzbe dehlizlerinde gezinirken uykumun

var gücümle üflüyorum kendi içime

içime içime diyorum 

üfle dağılır bu düğüm

uykum kırılgan fay hatlarında gezinen bir kedi

bu da benim kötü bir huyum

bir uykuyu en az iki kez uyuyorum

ilki uyluklarıma kadar sarıyor ikincisi aklımda iz bırakmıyor

koklamadığım çiçekler, adını bilmediğim dağlar var

sayıklıyorum ara sıra çokça ardı sıra söylüyorum 

uykunun çatlağından öğreniyorum tüm hüzünleri

camdan misketlerim hâlâ duruyor cebimde

kımızı sardunyalı, denize açılan Sığacık sokakları geliyor aklıma

en ince çatlaklardan dahi sızıyor çocukluğum

cebimdeki camdan misketten önce kırılıyorum

herkesin ateş aldığı bir gövdesi var

herkesin biriyle ya da bir eşya ile yonttuğu gövdesi

ben gövdemi seninle yontuyorum

en ince hatlarının kaç santim olduğunu biliyorum

sen de biliyorsun kaç gamzemin olduğunu

bu yüzden sevgili

aşkın kusurlu tarihi bizden başlıyor

böyle zamanlarda ağrıyor başım

sürüyor üç gün üç gece

bir de yürek ağrısı var sevgili

üç  harf tek hece

aşk….

patlamaya sabırsız mavzer

beynimde seğirip duruyor

uyuyamıyorum ya bana ölümün provasını seyrettiriyor

üfledim söner sandım

içime içime seslendim dağılır dedim bu toz bulutu

ikinci uykuma geçtim, aklımdasın