Yoksun

Şiir: Fatma Gözükara Titiz

Fotoğraf: Mati Mango

 

Enseden topuğa hissettiğim bir sen var gecede

Unutmayı bilmiyorum severken

Acının ortasındayım, üşüyorum, sarılıyorum nefesine

Bir yıldızım kalmış o da kayacak diye şimdi korkum

Ah o gözlerin nerede

Öyle derin ve öyle karşı koyulamayan.

Ellerin dokunamadığım gül bahçesi

Kalbim çok beklemiş bir acının yoksul bir evi

Sensizliğin en dibinde haykırışlarım, ölüm yalnızlığım

Gün batımında son kez ışığı görecek gibi gözlerine bakmak

Ne sabahın merhameti var ne akşamın, ne de senin

Hangi yaştayım, hangi mevsimdeyim nedir bu umarsızlığım?

Yaşamanın bir tadı olmalı mıydı budur sorguladığım 

Aydınlığa çıkmayan sokaklar

Suskun, ağlama diye tembihlenmiş gözlerim

Ayrılığın körü müydü uyandığım sabahlar

Dokunduğum kömür karası geceler

Yoksun hiçbir seste ve sessizlikte

Ne susup kaldığım aynada 

Ne de bakıp bakıp durduğum duvarda

Yokluğun sevdamın diğer adı şimdi

Seviyorum…

Uçurumdan yuvarlanırcasına…

 

Şiir: Fatma Gözükara Titiz