Yoksun
Şiir: Fatma Gözükara Titiz
Fotoğraf: Mati Mango
Enseden topuğa hissettiğim bir sen var gecede
Unutmayı bilmiyorum severken
Acının ortasındayım, üşüyorum, sarılıyorum nefesine
Bir yıldızım kalmış o da kayacak diye şimdi korkum
Ah o gözlerin nerede
Öyle derin ve öyle karşı koyulamayan.
Ellerin dokunamadığım gül bahçesi
Kalbim çok beklemiş bir acının yoksul bir evi
Sensizliğin en dibinde haykırışlarım, ölüm yalnızlığım
Gün batımında son kez ışığı görecek gibi gözlerine bakmak
Ne sabahın merhameti var ne akşamın, ne de senin
Hangi yaştayım, hangi mevsimdeyim nedir bu umarsızlığım?
Yaşamanın bir tadı olmalı mıydı budur sorguladığım
Aydınlığa çıkmayan sokaklar
Suskun, ağlama diye tembihlenmiş gözlerim
Ayrılığın körü müydü uyandığım sabahlar
Dokunduğum kömür karası geceler
Yoksun hiçbir seste ve sessizlikte
Ne susup kaldığım aynada
Ne de bakıp bakıp durduğum duvarda
Yokluğun sevdamın diğer adı şimdi
Seviyorum…
Uçurumdan yuvarlanırcasına…
Şiir: Fatma Gözükara Titiz