Hüzün Sarmalı

Şiir: Feyza Yılmaz

Fotoğraf: Sofia Alejandra

 

Hüzün, zahiren yağmura benzer

Ya ıslanırsın tepeden tırnağa 

sırılsıklam,

Ya çatlar boğazına dizilen yara

kuruluktan.

 

Hüzün, aslen varlığı besler

bazı bazı

galeyana gelip de kirpiklerini

çemkire çemkire

düşünde bağrına basan annen gibi…

 

Hüznü yakinen tadan vazgeçer

savaş-maktan

öfkeye gark olmuş insan müsveddesini

cümle cümle

okurken hatırlar evvel mukaddimesini.

 

***

 

Hüzünsüz dünya kim kaç bucak eder?

Kucak kucak

coşar ahir zamanda şu delişmen akrep

güpegündüz

batırır kıskacını, tek susuzluktan sebep.

 

Aşkın yolu katiyyen hüzünden geçer,

hüznünki aşktan…

Gözyaşı yıkar kem geçmişi sil baştan!

Usul usul

kadehlere gömülür keder o tuzlu şaraptan.

 

Hüzün, yazdığın şiirdeki mühür,

Belki kâğıt kesiği  

Onu bastığında sürülür derdinin cümlesi,

satır satır

gömüldüğün yerde bir tanrı misafiri.

 

Şiir: Feyza Yılmaz