Geçtim İçinden Beni Saran Gecenin

Şiir : Nurgül Öztürk 

Fotoğraf : Erik Barbosa

 

Geçtim içinden beni saran gecenin

Ne irkildim korkudan

Ne ayazda üşüdüm

Sıkıca tutundum rüzgara

Kuruttum boşlukta savrulan umutlarımı

Gri uçurumlardan düştüm

İyiliğin ve kötülüğün derinliğini ölçtüm

Kimi zaman şelale oldu

Kötülükler üstüme aktı

Bulamadım iyiliğin zerresini

Hayallerim kırıldı en ince yerinden

Yine de bırakmadım umudun ellerini

Sonra sonra  güneş yükseldi

Döne döne sardı ufkumu

Diz çöktü önümde

Cam ormanıma çarptı serçeler

Aldı avucunun içine kalbimi

Günışığı geçti  iliklerimden

Dağıldım dört bir yana

Bahar geldi yeniden

Tanımadığım bir renkte kayboldum

Dağıldım.

Sebepler ararken

Tutup iki yakasından zamanın

Gelmişin, geçmişin

Ve dahi gelmemişlerin arasında

Masumiyetimi aradım

Yıkandım defalarca

En masum aşk destanın suyunda

Arındım

Yeryüzü ve gökyüzüne ait

Işığın tanıklığında

Bekledim

Bekledim

Bekledim

Pembe şakayıklar açıldı gölgelerimde

Büyüdüler içimde

Göstermedim kimseye hiçbirini

Kırağı yemiş toprağa gömdüm   

İrkildim korkudan

Ayazda kaldım

Üşüdüm

Gece saramadan beni

geçti içimden.