Starliçe
şiir- Vera Deniz
fotoğraf- Shahin Khalaji
Gözlerim Starliçe, gözlerim göklerinin renginde
Geceyi uyutuyorum kirpiklerinde
Hülyam tutsak kalmış ebedin sihirli kemendiyle
Güneşi esir alınmış bir ülkede
Gölgem bile sığmıyor olduğum yere
Güven düşüyor gözlerimden Starliçe!
İnsan yağıyor, ağlamak yağıyor…
Kırkıma bir kala,
Gökler ağlıyor, ben ağlıyorum Starliçe…
Geldiğim yer neresiydi benim?
Zaman labirentinde kaybolmaktır hünerim
Sahip değilsem emanetim
Söyle! Ben nereye aitim?
Dağ bile taşını sahiplenmiyor Starliçe!
Gözlerin Starliçe, gözlerin yağmurun renginde
Kapı ve duvar içiçe halvet yerimde
Bir olma humması yaşıyorum içten içe
Anlar geçiyor ki uyanık gözlerimde
Hayat akıyor, anlamak akıyor
Kırkıma bir kala,
Ağlamak akıyor Starliçe…
Neyse ki yalnız kalmıyorum ağlarken
Zaten ağlamak yalnız yalnız hiç çekilmezdi sen yokken
Düşüncelerim tecrit imbiğinden geçerken
Türkü söyleyip haykırmak geliyor içimden
Bense;
Âvazım çıktığı kadar susuyorum Starliçe…
Gözlerin Starliçe, gözlerin sessizliğin renginde
Yorgun ruhumu uyutuyor gece dizlerinde
Uzvîleşen hislerimin dinginliğinde
Rüya yağıyor, sonsuzluk yağıyor…
Kırkıma bir kala,
Huzur yağıyor yüreğime Starliçe.
Gecenin mırıltısı sabaha ağdığında
Puhu kuşları susup da, bülbüllere gün doğduğunda
Güneş ışıktan bir cümbüş sunduğunda
Kırkıma bir kala,
Umut yağıyor gözlerime Starliçe.
Gözlerin Starliçe, gözlerin yaşamak renginde
Hayat nefes aldığımız her yerde,
Tutunayım nazenin bir dal uzatıver de…
Yine yeniden bir tebessüm tomurcuklansın gamzelerimde
Kırkıma bir kala…
Küllerimden doğuyorum Starliçe…
