Yinelenen Kader
Şiir- Emriye Yörük
Bugün çocukluğumu taşıdım kollarımda,
Ağustos sıcağı gibi kavruluyordu hala.
Dupduru, nasıl derin, nasıl yıldızlı bir geceydi.
Uyku mu? Biraz daha oynasak baba!
Bu gece hiç bitmemeliydi…
Katıl sen de gecene, yükü ağır, koca ve aziz şehir!
Gök kubbenin altında var mıdır umuda seyir?
Dalamadık uykuya,
doyamadık, yıldızlarla bezenmiş bu hisli gecene.
Nerden bilecektik sahi,
Uyanacaksın mahşer gibi bir güne!
Dün sokakta gördüğüm, konu komşu, akraba…
Nerdesiniz ses verin!
Bir şehir gömülür müymüş gecesinden sabaha?
Haya etmez, anlamaz, hatasından ders almaz,
Kumdan kaleler yapmış, oturmuş kader diyor.
Yanı başında anam, teheccüdü kaçırmış günahına ağlıyor.
‘’Hep günahtan evladım bize bu dertli kader,’’
Hak zulmeder mi anam, bu sabra kader güler.
Sus evladım sakın ha, isyan yakışmaz kula.
Dua edip yatalım, yarın ola hayr ola…
Ah bu kaç oldu saymadım! Yastığımdaki başım,
güzel gün umuduyla hayallere dalmasın.
Dizlerimde yollarım vuslat diye sallansın.
Sahi neydi güzel gün!
Hep doğmamış olan mı?
Beterin beteri var diye şükürle anılan mı?
Yine sabaha karşı bir kıyamet patladı.
Nice nice hayatlar yeniden yarım kaldı.
Şubat, sen aylardan en kısa olanı değil miydin?
Upuzun bir mateme gebeydin bilir miydin?
Yine mi çıkmış ‘’Kader ‘’diyorlar kader!
Bu memleketin kaderi daha kaç arşın keder eder?
Söz kursakta kaldı, ne söylesem az gelir.
Bu Yinelenen Kader hep bize mi denk gelir?
Artık sorsan da diyemem, yalandan da iyiyim.
Doğusundan batıya ağıt ağıt uzanan,
Kuzeyinden tutuşup, güneyinde kavrulan.
Konuşmaktan usanmış naçare divaneyim.
Nice garip ahı gibi duyulmaz şekavetim.
Şimdi yastığa koyup yeniden bu uslanmaz başı,
unutmak vardı ya seni…
Vazgeçmek, dünümden, bugünümden yarınımdan.
Sorma artık, nerdeyim, ne haldeyim.
Sana sevdamdır belli ki en büyük kabahatim.
Öyle bir sustum ki şimdi, arşı titretir hakikatim.
Sarılmaz, kabuk tutmaz, Eyyubi yaralar içindeyim.
Her yanı ayrı enkaz memleketim gibiyim…
Şiir- Emriye Yörük
