Soğuk Duvar

Şiir: Tülin Çebi

Fotoğraf: Esra Yılmaz

Sen gittiğin gün
Kar yağıyordu dışarda
Öyle her yer bembeyaz
Sesleniyordu sana annen
Aranızda buz gibi yıkık bir duvar
Nefesinin sesine karıştı hıçkırıkları
Hava soğuk, vakit gece
Dışarıda lapa lapa kar….
Ağlasan rahatlayacaktı içi
Ah bir ağlasan!
Belki öyle acıtmazdı
Aranıza giren bu soğuk duvar…
Daha büyüyecektin
Daha yürüyecektin
Anneni her gördüğünde gülümseyecektin
Balonlarını asacaktın gökyüzüne
Salıncağını sallayacaktı rüzgarlar
Yıkık bir binanın kırık pencerelerine
Kar doldu o gün bembeyaz
Annenin gözünde kocaman bir bulut
İçinde sen…
Keşke karda kaybolup giden kuşlar gibi
Uçup gidebilse pencerelerden
Kanatlarında sen…
Çıkardılar anneni soğuk duvarın bir yanından
Bekledi seni
Gözünde kurumuş gözyaşları
Kalbinde durmadan uçan bir güvercin
Elinde olsa bırakmazdı ellerini hiç
Böyle olmamalıydı gidişin…
Ağlamadın
Sesin duyulmadı hiç
Gözlerin kapalı buldular seni
Soğuk duvarın diğer yanında
Annenin son ninnisiyle kalmıştın
Gördüğün o son rüyada…
Sen gittin gideli
Dünya boş dönen bir atlıkarınca kadar anlamsız
Ve gittiğin gün güzel çocuk
Öldü insanlığımız…
Baharın en güzel günü gibiydin
Denizin en güzel dalgası
Gökkuşağının en güzel rengi dolanırdı saçlarına
Gel gör ki bir soğuk duvar
Bir de yarını olmayan kelebeğin
Ömrü düştü bahtına…
Hava soğuk
Gittiğin gün gibi
Yine her yerde kar
Açıp ellerimizi semaya
Yalvaralım ne olur
Annelerden önce ölmesin çocuklar…