Yıkıntılar Arasında

Şiir- Nurgül Öztürk 

Fotoğraf- Fidan Nazim Qizi

 

Gecenin karanlığı yükseldi
Ölüm yıkıldı üstüme
Yaslı figan
Ağır name
Kalbim
Sokak sokak
Yıkık dökük
Parça parça ellerimde
Sonsuzluğun ötesinde umut
Bilmem ki nasıl dağılır
Bu arsız kara bulut

 

Gün ışıdı
Buz gibi ölümler
Sarıldı bedenime
Aldı canımı şehir şehir
Zaman durdu
Çocukların yüreği
Karanlıkta kayboldu
Kimsesizlik derin
Çaresizliğin örtüsü ağır
Sokaklar çığlık çığlığa
Kimse duymuyor
Görmüyor da kimse
Vicdan mı kör
Yoksa İnsanlar mı sağır

 

Kederin isi sindi güneşli günlerin üstüne
Zulüm gövdesine gömdü masumiyeti
İnsanlık derin uykuda
Matem yağdı sabahlara kadar
Vicdan son nefesini verirken
Bir baba tuttu kızının ellerinden
Bir çocuk hasta
Bir anne yalnız kaldı
Yıkıntılar arasında.