Çelişki

Şiir: Sercan Erdinç

Fotoğraf: Lopez Ornelas

 

Evet geldik gitmek için. 

Ne başladığımız 

Ne son adımımız 

Umrumuzda bile değil 

Öylece yürümek tek gaye 

Nefesi hızlandırma çabası da diyebiliriz  

Ya da kurtulmak nefes aldığımız andan… 

Dünyanın ortası kabul etmişiz  

Zamanın belli başlı köşelerini 

Düşünmenin yasak  

Dans etmenin pranga ağırlığı 

Ne konuştuklarımız da var bir hayır

Ne sustuklarımız da 

Sen neredesin tam olarak 

Onun omzunda 

Bunun aklında 

Şunun ayak başparmağında 

Unutamadığın o tenin tuzunda…

Sen nerdesin tam olarak 

Bir damla suyun içinde  

Bir karınca yuvasında 

Bir kelebek kozasında  

Beynin mastürbasyon 

Halinde sosyal hayatlara dikmişken 

Gözlerini salonun tam ortasında…

Ağzının içinde ki tada 

Kaç kurşun sıkardın 

Değişsin diye 

Can almadan çıkarabilecek misin ruhunu, 

Kafayı bozduğun 

Serinde ki sen değilsin diye. 

Sorunlarının sorumluluğunu yüklenmemişken 

Neye yarar ki yük ettiğin  

Onca küfür, binlerce dize. 

Her akşam yağmur yağsın  

Diye dua eden  

Fukara toprak bekçisisin 

Kabul ettiklerin kadar insansın. 

Sıyrılmak  

Sıyırmak  

Sırıtmak 

Sırtlanmak 

Sıradan 

Sıçramak 

Sıçmak… 

Umut etmenin nimetlerinden  

Sonrası yine  

Sırıtmak ve aynı şeyler  

Ve yine…. 

Paradoks içinde pervanesin 

Sana biçilen role…

El pençe divanesin 

Ne tuhaf korktuğun 

Güldüğün, üzüldüğün, özlediğin 

Her şeye bir adım ötedesin

Her şey sana bağlı gibi gözükse de 

Kalabalığın içinde bir atom çekirdeği

Bir küçük kum tanesisin. 

Kıyaslamaktan çekinmediğin 

Zaman dilimlerini ya eşit bölüşmedin

Ya da elini bile sürmedin

Zaten ne zaman hissettin ki

Kursağına kadar doyduğunu. 

Ya söyledin inanmadan duyduğunu

 Ya gerçek bildin, her arayışta

Önüne sunulan okuduğunu… 

Son yok! 

Sonsuz söyleyeceklerim var.

Var da… 

Sanmıyorum bir son olduğunu…

 

Şiir: Sercan Erdinç