Deniz Düşü

Şiir: Feyza Vera Deniz

Fotoğraf: Rahime Gül

 

Deniz’e ağladım, Deniz’i anladım

Mehtabın şebnemi düştü gözlerimden

Suya yaş düştü, suya ay düştü

Ay düşe tırmandı

Düş goncası ümit açtı

Mutlu düşler ülkesine

Yorgun kanatlı

Firari güvercinler uçtu

 

Ve ben yüzdüm

Tâ hiçe kadar yüzdüm

Renksiz ve kokusuz bir denizde

Gri dağlar sardı etrafımı

Bir açıldı gökler bir kapandı

Zaman yağdı başımdan aşağı

Yüz damla ağdı

Yüz yerimden deldi

Umut koptu güneşin göğsünden

Yüz delikten yüz ışık sızdı

 

Deniz’e ağladım, Deniz’i anladım

Bir yağlı urgan, bir yıkık sandalye

Yüz deniz yuttu doymayan gölge

Dudaklarımda yarın,

Gözlerimde yarın vardı

Maviydi sevdam

Yağmurlardan sonra gökkuşağı açardı

Ve beyaz güvercinler beklerdi

Denizlerin kıyısında

Ben bir istiridyenin kabuğunda

Denizlerin sesiyle

Denizlerin kokusuyla

Masmavi gözlerinin kıyısına

Sürülmeyi bekliyordum…

 

“ Ve nerede birileri özgür olmak için mücadele ediyorsa,

Onların gözüne bak anne, beni göreceksin…”

 

Deniz Gezmiş nezdinde tüm Denizlere…

İdam Tarihi:6 Mayıs 1972

 

Şiir: Feyza Vera Deniz