Hangi Şiirin Kafiyesine Sığarız

Şiir: Nurgül Öztürk

Fotoğraf: Denys Boydan

 

Derin sessizlik

Karanlık aktı içime 

Gökyüzü yaldızlı

Lacivert bir ceket almış üstüne

Havada diken diken 

Tenime batan bir yalnızlık

Canıma kastım var gibi yontuyorum kelimeleri

En keskinlerini seçiyorum 

Yüzünün her bir çizgisini

Bastırırken hatırıma

Yüzün mühürlendi

Yüzün hiç görmediğim kadar çıplak

Perdelerin ardında.

 

Ruhun damlıyor ruhumun yanına

Kapatıyorum gözlerimi

Gözlerim kül rengi, ferim sönmüş 

Ufkumda kaybolmaya can atan gemileri

Uğurluyorum ardından

Baktıkça koyulaşıyor hasretim

Uğultusu daha hafif 

Rengi daha kızıl

Tenim gül rengi, taç yapraklarım dökülmüş.

 

Birden düşüyorum yollara

Sahipsiz baharlar kesiyor önümü

Anıyorum seni şehir şehir 

Bütün şehirlere yakışıyor suretin

Yüzünün uçsuz bucaksızlığına çarpa çarpa

Dönüyorum, geçtiğim kapılardan

Kimseye emanet edemem bu düşü

Sürükleyeceğim ardımdan

 

Yanımda lacivert ceketli gece

Sözlerin peşimden geliyor

Canıma kastın var gibi yontmuşsun yine

En keskinleri dilimde 

Şiirlerimde 

Bilmem ki bundan böyle 

Biz seninle 

Hangi şiirin kafiyesine sığarız.

 

Şiir: Nurgül Öztürk