Şiir ve Kadın
şiir- Gülhan Karakaş
fotoğraf- Marcelo Moreira
Şiirin içinde kaybolmuş çıplak ayaklı bir kadın
Korkarak basıyor sararmış mısralara
Gece bağlamış gözlerini serin serin esiyor saçları
Duygular, anne rahmi sessizliğinde
Doğunca mesih nefesi olup saracak kırıkları
Meryem gibi tertemiz bir kadın görüyorum
Şiir sensiz başı boş yalnız yatak kadar soğuk
Kafiyeler; kirpikleri ıslak, dudakları titrek çıkmış sefere
Al bir kısrak koşuyor önünden dolu dizgin
Ben teninin beyazlığına dökülen kelimeleri topluyorum nefes nefese
Boynundaki o siyah ben;
okkalı bir cümlenin sonundaki nokta kadar asil
Ve Seni yazıyor başı bağlı bir kalem
Her harf ayrı bir ses, piyano tuşları gibi
notalar çırpınıyor parmaklarında
Ben mahrem geceler azat ederken
Redifler bekliyor köşe başlarında
Sen sıcacık bir yuva tamlananın yanında tamamlayan
Arada sızdırıyor kırık kalp pencere kenarından
Seninle yanıyor seninle üşüyorum
Ardına eklediğim üç nokta, bir kaç virgül
Sen avuçlarında bir kuş kalbi saklarken
Ben senin ellerinde yaşamadan ölüyorum
Kirpiklerin zor tutuyor gitmek isteyeni
Ben damlanın ardındaki deryayı görüyorum
Bastırmış göğsüne merhameti kokluyor derin derin
Açmış kollarını gölge gibi şefkatin
Yaslamış çocuk yanağımı, içinde BEN olan bir kalp arıyorum
Dizeler teninden akan ipek bir elbise
incecik topuklarına dolaşan
Ben seni en geniş parentezlere sarıyorum
Ne bentler ne dörtlükler bu kadar uzak adımların kadar
bana gelmeyen ritimler duyuyorum
Yüzünde bakışları eriten bir güzellik ne aruz ne hece
başım dönüyor artık ölçüsüz yazıyorum
Şiir: Gülhan Karakaş
