İnkisar Nöbetleri

Şiir: Emre Birdal

Fotoğraf: Hatice Noğman 

 

1/

Yürekleri deşildi titrek gelinciklerin
Ondan bu hengâme, kızıl kıyamet
Türküler tutturup düştüğüm yolu
Yara yara uzuyor bin pusu
Dizesi harap türap yüce bentlerin
Gönül güğümünde boz bulanık su
Ve şimdi cayır cayır
Koskoca bir memleket
Bahçelerdeki güle, kül bağırlı bülbüle
Yapışıp kaldı sancılı kahır.

 

2/

Satırlara değil dost, hatırlara yazasın
Zümrüt kilit ardında dursun
Bana ummandı adın, bilir misin
Maziyi kaç çırpıda çizdiğim defter:
Bu kumsal, şu aşina toprak, o ceviz ağacı
Dalga darbeleri, cüreti yağmurun ve balta linci
Son sığ em(a)re de silinip yitti
Hep gam puhuları mı göğsümü mesken tutsun?
Günde beş vakit sızlar
burnumun kemikleri.

 

3/

Sularımız çekilmiş, kökler dallar perişan
Nafile çaba mıydı Ferhat’ın dağ savaşı
Vur kendini yola mazlum
Doğu gitti Batı kaldı!

 

4/

Kalbini iğne iğne
Bahara firar için
Ne kadar kazarsan kaz
Üstünde sabitkadem
Zulmani gözleriyle
Yine o muhkem enkaz…

 

5/

Yayla doruklarının ılık kekiği annem
Sararmış eylül eylül
Bundan kırk harman önce
Kundak nakışlarına bürünmüş ilk çığlığım
Artık ne tarlaların tozu
Ne bir deprem korkusu…
Vefa nidalarıyla kabarıp durdu sinem.

 

6/

Ruhu kasıp kavuran Leyla değil sadece
Niye bunca münkesir, figanlarla müebbet
Tellerde rasta yer yok, her nefeste bir segâh
Yedi yazı aştım da gönüller yuğ otağı
Kovarak kaygıları ümidi bekliyorum
Bari payıma düşse bir hardal tanesince

 

7/

Bütün hebalarım sözden azade
Şair, bir sen misin cihanda âşık?
Gökler uyanıverirken dürülür takvim
İnsan başağa dursa da yaz sabahları
Şamar şamar vurur güze yalnızlık.

 

Şiir: Emre Birdal