ANA(DOLU) İLE HASBİHAL

şiir – Emrah Turan 

Fotoğraf- Beyza Kaplan 

Mevsim ters ayna toprağımda

Yavrusu kollarında bir annenin

Anne şafağın tırnak evinde

Anteni kırık ve kısa radyo

Sıra sıra üstünde dizilmiş

El, ayak, baş, yastık…

Bir yaprakta sayıların yetmediği vadiler

Pencere vakumlu ve örgülü ter

Cızırtılar kara treni çalar dudaktan

Sokak ve gar boyunları kıvrımlı

Ninelerin ayalarında, çınar tohumu

Maması ve suyu kirletilmiş

Caddelerde korkak kediler!

Kerim gözyaşlı

Yufka yürek ve kır saçlı bir adam

Ayın onu, dert anma

Ana(dolu) yüreği kül ateşi

Baba kucağı mühürlü, tozlu kemik

                          adresler yakık,

                             perdeler salıncak,

                                      güvercinler katran yaşı

İki kardeş, iki sınır, iki sıfat…

Göz ferinden ay ve güneşin damarı kesik

Mavzer nehir akar, derya gri

Yazma yüzüyor başı eğik

Çamurlu ve oyası yamalı

Hâkim bey gözlüksüz

Emirden gayrısına vurulmaz

Dilekçelerin diline gözyaşı

Halil İbrahim Sofrasında namahrem postal numaraları

Çatık kaşlardan el ovuşturmalar

İpekten gömlekler ve düğmesiz

Malta’da kucaklaşmalar,

Kürdün gelini dilde

Yol uzun deniz kokulu ve baba habersiz

Oğul Memodan, kız Meryemden

Pelüş oyuncaklarda kurşun yarası…!

Raflar eczane gözü

Çarpık harflerden isimler

Yolları yıllardır gözleyen gözler

Gülistan kokusu, Munzur’da mahsur

Ceylan parmaklar çırpınıyor

Işıltılı, kavak ve dikenli tellerde

Toprağım kusuyor her anında

Vicdan dört minarede kıblesiz

Alnımda surun hicazı

Nerede çınlasa elçiler

Kanat çırpar kulağıma

Toprağım doymuş kalamadı tabuta

Bir kucak ve çınar

Cepler delik, yamasız hançer sarkar

Boğazda siyah prangalar eskidi….