Pembe Gözyaşları

şiir- Makbule Özdemir 

Bir örümcek sardı baharı

Çiçekler kokusunu salmadan

Akrepler toprağı yararak

Dalların damarlarını kanattı

 

 

Sinsi bir uğultu yayıldı derinden

Kuşlar müzikalin sesinde

Salınırken ağaçların üzerinde

Kargalar ilişti yerdeki bedenlere

 

 

Durgun baykuşların gözlerinde ışıltı

Cin fikirleri kuğulara fısıltı

Sakin kuğular kıpırdandı bir hisle

Çepeçevre sardı timsahlar hevesle

 

 

Baktı kuğular pembe gözyaşlarıyla

Aynı cinsten sandığı baykuşlara

Temiz örtüleri kalkarken gözlerinden

Göremedi karardı güneş birden

 

 

Ağlarla çevrili bir dehlizde

Geceleri duydular dostlarının sesini

Nefeslendiler sevgiyle her demde

Kurtarılmaktı belki düşünceleri

 

 

Timsahın tuzağı deyip durdular

Dostları baykuştan medet umdular

Suyun üzerinde atıştırılan balıklar

Kılçığı  baykuşun ağzından akar

 

 

Sinameki, kekik kokusu, biberiye

Bitkilerle döşenmiş yerde olur mu endişe

Et yiyen hayvanı dost edinen kuğunun

Pişmanlıklarla sürer hayatı böylece