Çok Sesli Yalnızlık

Şiir: Deniz Yılankaya

Fotoğraf: Thigao Matos

 

gelişinle başlardı

çok sesli akşam korosu

payıma düşen nota

kirli sarı bir günün uzantısı gibi

gelip boğazıma yapışırdı

sustukça çoğalırdı içimdeki gürültü

 

               sen aynı nakaratı söylemekten memnun

               ben dağılan kelimeleri toplamaktan yorgun

 

kabullen, dedi hayat,

alış yalnızlığa ve eğil

küçücük bir “ada”sın bu evrende.

gecenin içinden geçip giderken

yüzümdeki çizgilere,

içimdeki ezgilere bıraktım yönümü

belleğimde yarım kalmış cümleler

 

             sen ışığın resmini çizmekten memnun

              ben yüzümü boyamaktan yorgun

 

kimse kimsenin farkında değildi

uzadıkça saatler

derinleşti aramızdaki uçurum…

 

Şiir: Deniz Yılankaya