K’esme İşareti

Şiir: Emre Birdal

Fotoğraf: Eva Mauermann

 

D’arağacına çekilen çırpınışları almaz çerçeve

Sonu urgan o cereme ve didinmelerin

Dilimin ucuna yapışır da çıkmaz 

Özgürlüğün muzdarip, mahpus sesi

Kıyısız titreyişler sarkar mahşere

 

Ç’ölüm yanıyor yine feryat figan

Körkütük zindanların dibine uzatılıp

Ganj mıydı gördüğüm o kabus yoksa Nil mi, Meriç mi

Hayır, bir ecel fırtınası bu, denize nazır

Meflûçların unuttuğu gerçek tıkıyor nefesimi

 

Y’üzemem, hortlayan isyanlar derimin hakkı 

Nesimiler gider de bâki mi cellatları

Kanın göç hülyasını kulaçlarım cinnetle

Minnetim, çocukları öpen hür balıklara

Anneleri kuşatan duvarlara nefretim

 

Bir merhaleyle d’aha yükselsem kim sezer

Ortalığı zelzeleye veririm en fazla efkârımdan

Ve eririm lavların yapıştığı her mahlûk gibi

 

Hayat, bir gül dikeninin çizmesi tenimi

Bir b’aşka mecra diye münzevi yörüngemi…

Zirveye koyduğumu elin zırvaya çevirmesi hayal kırıklığı

O uzak soğukların amansız garipliği…

 

K’arşımdaki izleri kimler bıraktı böyle

Neydi bahçemden kaçıran sığırcıkları

Mühleti biriktiren toprak bir patlasa artık 

Kaynarken topuklarımın altı 

Su bile yok İsmail’e.

Şiir: Emre Birdal