Kabil’in Emanetçileri

Şiir: Mehmet Doğan

Fotoğraf: Amir Mohammad Taheri

 

 

“Uyur muydum ben başkaları acı çekerken…” Samuel Beckett

 

 

Gecelerin en fazla serinliği saplanır insanın yüreğine
Bu serin normallik
Bu yaprak kıpırdatmayan sakinlik içinde
An gelir
Fırtınada kalanların acısı
Beyninde bir ur olur

 

Metastaza hacet bırakmayan bir çığlık
Yayılır suskunluğuna

 

Gün görmeden ölen seksenliklere özenirsin
Yalın hayat, doğ-nefesalver(me)den öl
İki adımda bitecek bir yolculuğun
Kendisi sevdasından bile kolay
Oysaki unutmadan yaşamalı dememişlerse
Ya da demişlerse de unuttuysan
Kabil’in emanetçilerinin yaşadığını
İşte hayat derler
Tadı damağınızda kalacak kadar
Kanı yanağınızı saracak kadar

 

Kabile cesedi gömdüren karganın

 

İşbirlikçi olduğunu bu zamana kadar
Düşünmediğin aklına gelir
Ne akıllı diye takdir ettiğin
Anlık da olsa Kabil’e yardım ettiğin
Ellerine bakınca kan görürsün belki
İbreti yanlış yerden devşirmenin bedeli
Evet, çok ağır
Ellerinde kan görürsün

 

“Uyur muyum ben başkaları acı çekerken”
“Uyur muyum ben başkaları acı çekerken”
Zamanın ahirini İsa yaşadı
Sonrasını güllük gülistan okudun sen
Bedel istedi çünkü
Kaçtın küçük bedelden
Büyük bedel… Ve ellerinde kan gördün
Elleri kana batmış emanetçiler
Senin ellerini de kana batırdılar

 

Uyur muydun sen başkaları acı çekerken
Ellerinde kan görürken