Umarsız Duyuşlar

Şiir: Vera Deniz

Fotoğraf: Mohommed Weaam

 

Uykuya bulanmış dünya

yavaşça siliniyor sesler ve yüzler

gölgeler uzuyor düşlerin kıyısında

Kendi yalnızlığımda bir adım daha atıyorum

Vakitsiz gözyaşı olmasın diye 

kas yapıyor duygularım

Anılar, havalandırılmış gölgeler gibi

Umarsız duyuşların içinde asılı

Sessiz, soğuk ve uzak

 

Belki bir menekşenin morunda bulurum kendimi

belki de o eski şarkının hüznünde

Güler yüzlü evler, asık suratlı evler

Kalbin mevsimlerinde kaybolur virgüller

Bir cümleye sığmayan kıvrılışlar gibi

Geçen her mevsim, bir öncekinin aynasıdır

ama hatıralar, hep eksik, hep yarım

 

Sözler de yorgundur artık

tınısı kalmamış bir ney sesi gibi

bir iç çekişin ardından dağılır hevesler 

şeffaf, kristalize, kırılgan

Belki de unutuş

en çok hatırlamanın eşiğinde büyür

Sarı bir gamze, solgun bir gülüş

zamana eklenmiş bir düş gibi

Bir çocukluk yankısıdır bu

toprağı öpen yağmur damlası 

masum, titrek ve derin

 

Kendi içine çekilen yollar gibi hayat

her adımda biraz daha uzaklaşır insan

yakınlaştığını sanarak

Ve rüzgar,

bir kez daha savurur yılların tozunu

usulca,

hiçbir iz bırakmadan.

Şiir: Vera Deniz