Çığlıklarımı Vurdum

Şiir: Şenol Başkaya 

Fotoğraf: Danilo Arenash

 

Ne çok yanıldım hayatta

hem çok yandım acıyla

ağladım, yakındım, dayandım

gömdüm hatıralarımın seslerini

terk ettim gülüşlerimi

voltaların duyulduğu sokaklarda

karanlıklarda

korkuyla

söyledim türkülerimi

Yangınlarla büyüyen isyanlarda

saygın küfürler ilişti dilime

yumruklar sıkıştırdım elime

ah bilseniz ne sabırlar çektim içime

delilik ufkuna serdim yatağımı

Yaktım düşlerimi gizliden gizliye

örselendim

sindirildim

kaybettim şafağımı

Ruhum deli bir tay gibi

bazen çöllerden

bazen kimsesizlikten

Rüzgarda savrulan bir yaprak gibi

Kaçtım durmadan düşüncelerimden

Saklandım nefesimden

Nice seferler

Nice sefaletler

Ve uzun bekleyişlerden sonra

Esir bakışlar arasındayken

sorgusuz ve sualsiz

bir idam fermanıyla

hayallerim vuruldu ensesinden

gör ki bir intikam takıldı ayaklarıma

düştüm yazgımın yollarına

ağıtlar yaktım mağlup sesimden

kabuslar gördüm derdimden

öksüz bir feryat gibi

yürüdüm günlerce tabutumun peşinden

isyanlar taşıdım gözlerimden

amaçsız ve yalnız

bir bıkkınlık büyüttüm gölgemden

Uzun bir hiçliğin ardından anladım

Cümlelerimin sürgün

Gözlerimin yorgun

Ümidimin solgun olduğunu

Yedi arşın altında

Yedi iklimde haykırdım bunu

Ne duyan oldu

Ne umursayan

Kalmadı başka yolum

Vicdanımın çaresiz bıraktığı bir ikilemde

cahillerin cellatlığa soyunduğu bir iklimde

durdum,

çığlıklarımı vurdum

ve sustum….