Gecikmiş Ölüme Ağıt
şiir: Beraat Gökkuş
Fotoğraf: Lokman Sevim
Ah İstanbul
Ölse miydim ben
İki arnavut kaldırım arasından
akıp akıp
bir su birikintisi
olsa mıydım ben
Ah İstanbul,
sen ve ben.
Geride kaldı ya günler
günlerde odalar
odalarda dostlar
Beyoğlu’nda bir ihtimal
Bir kahkaha,
seviyorduk ya
sen ve ben
ölse miydim ben
Gün batımı içimi ısıttığında
Oda Kule’nin önünden
ağır ağır Boğaz’a
olsa mıydım ben
Ah İstanbul, sen ve ben.
Anlatamadık mı
Anlayamadık mı
Ne fark eder
Gece ile tutuşmuşuz ya el ele
bir tutam daha yaşamak
ne fark eder
Ah İstanbul
Ölseydim ya ben
genç ve dinç
havalar bozmadan
Haliçte bir taka
usul usul akarken
yaşamak dostun yüzünde kaldı
dostun sesi ya yaşamak
yüzler sarardı
sesler çatal
sesler kısık
ölse miydim ben
O bestede,
bitmişken
Ah İstanbul, sen ve ben.
Ne olacak diye sormadan
tanımadan
tam oluvermişken
bir masum kelebek
iki günlük
tam ölüvermişken
Hani o vakitler taze
hani o vakitler
buz gibi akan su kurnalardan
kuşlarla uyanmışken sabah gizliden
ölse miydim ben
Ah İstanbul, sen ve ben.
